Rowy oceaniczne

Głębokie rowy oceaniczne są nader znamienną cechą topografii dna oceanicznego. Aczkolwiek głównie występują wzdłuż zachodnich wulkanicznych wybrzeży Pacyfiku, stwierdzono je także przy wysokim brzegu Peru i Chile (Rów Atakamski), przy wyspach Sandwich Południowy na Atlantyku i przy Puerto Rico. Ogółem znamy około 20 rowów oceanicznych, które razem tworzą zaledwie 2, l % powierzchni mórz i oceanów, ale są mimo to szczególnie ciekawe, gdyż z nimi wiążą się zagadnienia oceanografii, geologii i biologii morza, które w tych osobliwych głębinach są jakby ze sobą ściśle powiązane. Ustalono, że twory te pochodzenia tektonicznego odpowiadają geosynklinalnym fałdom skorupy ziemskiej, stąd ich związek z okolicznymi wyniosłościami i wyspami wulkanicznymi jest mniej lub więcej wyraźny. Wyprawy lat ostatnich, szwedzka na ?Albatrosie”, a zwłaszcza duńska na statku ?Galathea” i radzieckie na ..Witiaziu”, zapoczątkowały badania głębokich rowów na szeroką skalę. Najlepiej poznano Kurylsko-Kamczacki, Japoński, Mariański, Filipiński i Tonga. Rowy oceaniczne okazały się ciekawym zjawiskiem nie tylko geologicznomorskim, ale także z biologicznego punktu widzenia. Mimo olbrzymiego ciśnienia tam panującego, przekraczającego 1000 atmosfer, istnieje w nich życie, aczkolwiek przerzedzone, rzędu miligramów na ma, złożone z gatunków przystosowanych, do tych głębin ? obfitsze jednak w rowach położonych bliżej brzegów, skąd dopływa skąpy zresztą pokarm.