Po drugie, samooceny takie mogą być komparatywne, typu: „jestem zdolniejsza od…”. Prawdopodob-nie te ostatnie są zjawiskiem częstszym. Zawierają one dokładniejszą informację o pozycji jednostki w grupie zawodowej lub w rodzinie lepiej odpowiadają rywalizacyjnym 406 wzorom kulturowym.
Jak wynika z rozdziału 6., treścią deformacji głębokich jest przede wszystkim intelekt, rozumiany jako zespół takich cech, jak inteligencja ogólna i zdolności specjalne. W naszej kulturze właściwości te znajdują się na czele hierarchii ważności: są dyspozycjami osiowymi. Jeśli spytamy przeciętnego człowieka, jak ocenia swoją inteligencję na tle grupy odniesienia, nigdy nie przyzna się, że ma inteliigencję niższą od przeciętnej. Będzie próbował przekonać otoczenie, iż jego iloraz inte-ligencji jest równy lub wyższy od średniej w danej grupie. Jednostka hubrystyczna szczególnie wysoko ocenia swój intelekt, jego twórcze i krytyczne dyspozycje. Przypisuje sobie talenty, których nie posiada. Często uważa, że jej możliwości poznawcze są nieograniczone.
Podobnie człowiek ocenia swój charakter, a szczególnie te jego atrybuty, które wiążą się z dojrzałością moralną i stosunkami interpersonalnymi. Z dogmatyczną pewnością będzie twierdził, że jest bardziej uczciwy i spolegliwy niż jego otoczenie, że godność osobista i dobro ogółu kierują jego poczynaniami. Człowiek hubrystyczny opisuje swój charakter jako strukturę nieprzeciętną.
